Υγεια & επιστημη

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: Τα… κόπρανα σώζουν ζωές!

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 17 Ιανουαρίου 2013 10:48

Δεν είναι σίγουρα μια ιατρική μέθοδος για τους μυγιάγγιχτους και για όσους αηδιάζουν εύκολα, αλλά φαίνεται πως είναι πολύ-πολύ αποτελεσματική.

Περισσότερα...

Ενδιαφέρουσα έρευνα για το κυνήγι στην Ευρώπη

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 15 Ιανουαρίου 2013 16:56

Οι Δανοί θηρεύουν υδρόβια πτηνά πιο τακτικά από τους Γερμανούς και τους Ελβετούς, που προτιμούν το κυνήγι του ελαφιού και του αγριόχοιρου.
Αυτό καταδεικνύουν τα αποτελέσματα μελέτης για τη θήρα των υδροβίων πτηνών στην Ευρωπαϊκή Ένωση του ερευνητή και διαχειριστή σε θέματα άγριας πανίδας στη Διεύθυνση Έρευνας και Τεκμηρίωσης της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας- Θράκης Χρήστο Σώκου και του επίκουρου καθηγητή βιολογίας άγριας πανίδας στο Τμήμα Δασοπονίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος του ΤΕΙ Λάρισας Περικλή Μπίρτσα.
Η διαχείριση των αποδημητικών πτηνών, σύμφωνα με τους δύο ερευνητές, βασίζεται στη γνώση των διαδρόμων μετανάστευσης.
Η Ευρώπη, τονίζουν, περιλαμβάνεται στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Παλαιαρκτικής, η οποία εκτείνεται από τις περιοχές αναπαραγωγής στη Σκανδιναβία και τη Δυτική Σιβηρία μέχρι τις περιοχές διαχείμασης, στη Νότια και τη Δυτική Αφρική.
Οι μεταναστευτικοί διάδρομοι διέρχονται από περισσότερα από 50 κράτη της Ευρώπης και Αφρικής, με περίπου αντίστοιχο αριθμό διαφορετικών νομικών συστημάτων, ιδιοκτησιακών καθεστώτων και κυνηγετικών παραδόσεων. Η συνεργασία και ο συντονισμός επομένως της διαχείρισης των πληθυσμών των υδροβίων, είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο για να επιτευχθεί γεγονός που αποτελεί βασική διαφορά σε σχέση με τη Β. Αμερική, υπογραμμίζουν οι δύο ερευνητές.
Η θήρα των υδροβίων πτηνών, σύμφωνα με τη μελέτη, δεν έχει τον ίδιο βαθμό δημοτικότητας σε όλες τις χώρες της Ένωσης. Το ποσοστό των κυνηγών υδροβίων σε κάθε χώρα εξαρτάται από την έκταση των παράκτιων περιοχών και των λοιπών υγροτόπων.
Τα κυνηγετικά δικαιώματα στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης σχετίζονται με την ιδιοκτησία γης. Τα δημόσια κυνηγετικά δικαιώματα, εκτός από τα βαλκανικά κράτη, συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα σε μερικές ακτογραμμές της Γαλλίας, Σκωτίας και Σκανδιναβίας και σε ελάχιστες άλλες περιοχές που συνεχώς μειώνονται. Για τα περισσότερα κράτη, ο ιδιοκτήτης της περιοχής είναι αυτός που έχει τα κυνηγετικά δικαιώματα και την επιλογή της κράτησης ή της χρήσης ή της προσωρινής παραχώρησης αυτών σε κάποιο άλλο πρόσωπο.
Σε κάποιες χώρες, όπως το Βέλγιο, η Ολλανδία και η Γερμανία είναι απαραίτητο να υπάρχει μια ελάχιστη έκταση προτού επιτραπεί το κυνήγι σε ένα κτήμα (από 25 έως 80 εκτάρια). Στη Γαλλία, τα κυνηγετικά δικαιώματα για κτήματα που είναι μικρότερα από 20 εκτάρια μεταφέρονται αυτόματα στον τοπικό κυνηγετικό σύλλογο.

Τι επιτρέπεται

Όσον αφορά τα επιτρεπόμενα για κυνήγι υδρόβια πτηνά και τις κυνηγετικές περιόδους, η Ε.Ε. υιοθέτησε, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ένα νομοθετικό πλαίσιο το 1979, τη λεγόμενη «Οδηγία για τα Πτηνά 79/409».
Η Οδηγία αυτή, θέτει τις κατευθυντήριες γραμμές στη διαχείριση των ειδών και αναφέρει τα είδη στα οποία είναι δυνατόν να επιτραπεί η θήρα στα κράτη μέλη. Για το ποια θα είναι τελικά τα είδη των υδροβίων και παρυδάτιων, που οι διάφορες χώρες κατατάσσουν ως επιτρεπόμενα θηράματα, εξαρτάται από το ποσοστό των κυνηγών υδροβίων, από το ενδιαφέρον τους για τα διάφορα είδη υδροβίων πτηνών, τις αντικυνηγετικές αντιλήψεις και την κατάσταση των πληθυσμών.
Έτσι, οι επιφανειακές πάπιες (πρασινοκέφαλη, σφυριχτάρι, κ.ά.) αποτελούν θηράματα σχεδόν σε όλη την περιοχή εξάπλωσής τους, ενώ τα παρυδάτια, οι καταδυτικές και θαλάσσιες πάπιες θηρεύονται σε λιγότερες χώρες.
Γενικά, η κυνηγετική περίοδος των υδροβίων στην Ευρώπη, διαπιστώνουν οι δύο ερευνητές, διαρκεί από τα μέσα του Αυγούστου μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου ή μέσα Φεβρουαρίου. Συγκεκριμένα, στην Πορτογαλία και Ολλανδία το κυνήγι της πρασινοκέφαλης πάπιας ξεκινά από 15/8, στη Βρετανία το μπεκατσίνι θηρεύεται από 12/8, ενώ η περίοδος κλείνει στην Ελλάδα και Βρετανία το Φεβρουάριο.
Ορισμένες χώρες απαγορεύουν το κυνήγι την ημέρα της Κυριακής και κάποιες άλλες, όπως η Ιταλία, η Κύπρος και η Ισπανία επιτρέπουν την άσκηση του κυνηγίου μόνο για συγκεκριμένες ημέρες.
Στην Ευρώπη, η κατάσταση των πληθυσμών των υδροβίων πτηνών εκτιμάται από τις μεσοχειμωνιάτικες καταμετρήσεις, τις εθνικές ή τοπικές καταμετρήσεις και τις καταγραφές της κάρπωσης. Τα παραπάνω στοιχεία είναι σε πολλές περιπτώσεις ελλιπή, ενώ και η ετήσια επιτυχία αναπαραγωγής δεν παρακολουθείται.
Επιπρόσθετα, τα διαθέσιμα δεδομένα δεν αξιοποιούνται ικανοποιητικά ώστε να επιτυγχάνεται ετήσια προσαρμογή της κάρπωσης στην κατάσταση των πληθυσμών.
Αυτό που εξετάζεται είναι εάν ο πληθυσμός δεν μειώνεται σοβαρά, δεν υφίσταται όχληση και δεν θηρεύεται κατά την αναπαραγωγή και εαρινή αποδημία. Επομένως, τονίζουν οι ερευνητές, η διαχείριση βασίζεται περισσότερο στη νομοθεσία και λιγότερο στην επιστήμη.
Για παράδειγμα, η απαγόρευση της θήρας επειδή τα πτηνά επιστρέφουν στους τόπους αναπαραγωγής εφαρμόζεται χωρίς να είναι επαρκώς τεκμηριωμένη. Στην Αμερική αντίθετα, η θήρα μπορεί να διεξάγεται και την άνοιξη για κάποια είδη που διατηρούν υψηλούς πληθυσμούς.
Όσον αφορά τους επιμέρους κανονισμούς, σε λίγες ευρωπαϊκές χώρες απαγορεύεται η χρήση μολύβδινων σκαγιών, παρόλο που οι περισσότερες έχουν υπογράψει συμφωνίες για τον περιορισμό τους. Η θήρα μπορεί να ασκείται και κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Χρησιμοποιούνται ομοιώματα, ζωντανοί κράχτες, σφυρίχτρες και ηχομιμητικές συσκευές. Το καρτέρι επίσης επιτρέπεται από κατασκευές που είναι βυθισμένες μέσα στο νερό. Σε κάποιες χώρες όπως η Γερμανία, Αυστρία, Δανία και Ολλανδία, επιβάλλεται η χρήση σκύλων επαναφοράς για τη θήρα των υδροβίων.
Η άσκηση, ωστόσο, της θήρας υδροβίων σε πολλές περιοχές της Ευρώπης προχωρά παράλληλα με τη διατήρηση και βελτίωση των υγροτόπων. Πολλοί υγρότοποι είναι ιδιωτικοί, ανήκουν είτε σε ένα συγκεκριμένο κυνηγό, είτε σε ένα κυνηγετικό σύλλογο, οπότε υπάρχει στενή σχέση μεταξύ του κυνηγού και της «περιοχής του».
Αυτή η σχέση δίνει ένα ισχυρό κίνητρο στους κυνηγούς και στους ιδιοκτήτες γης ώστε να ρυθμίζουν το βάθος των υδάτων, τη βελτίωση της βλάστησης, τη δημιουργία κατάλληλων θέσεων φωλεοποίησης και αν καλλιεργούν τη γη μπορούν να αποφύγουν την αποξήρανση των υγροτόπων ή την απόθεση υπερβολικών νιτρικών διαπιστώνεται στην ίδια εργασία.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ

Η απίστευτη ιστορία των γυαλιών όρασης

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 14 Ιανουαρίου 2013 18:47

Κατά τον Μεσαίωνα, και ειδικότερα μεταξύ 11ου και 13ου αιώνα, οι εγγράμματοι με αδύναμη όραση χρησιμοποιούσαν σφαίρες-μεγεθυντικούς φακούς που ονομάζονταν «αναγνωστικοί λίθοι».

Τις κυλούσαν πάνω στις σελίδες των βιβλίων, έτσι ώστε τα γράμματα να δείχνουν μεγαλύτερα. Ο Roger Bacon (1220-1292), στο έργο του «Opus Majus» (1268), αναφέρει ότι μπορεί κανείς να διαβάζει καλύτερα όταν βλέπει μέσα από ένα γυαλί που είναι κατά τι μικρότερο από ημισφαίριο. Στα πειράματα του Bacon βασίστηκε και ο εφευρέτης των γυαλιών οράσεως, το όνομα του οποίου όμως παραμένει άγνωστο.
Ως πιθανοί εφευρέτες έχουν θεωρηθεί κατά καιρούς ο ίδιος ο Bacon, ο Ιταλός Salvino D' Armato Degli Armati ή ο Alessandro di Spina. Ωστόσο, πρόκειται για εικασίες, καθώς το πρόσωπο του εφευρέτη δεν έχει πιστοποιηθεί.
Η πρώτη καταγεγραμμένη ύπαρξη γυαλιών σημειώνεται τις τελευταίες δεκαετίες του 13ου αιώνα στην Ιταλία. Οι αναφορές ως προς το χρόνο εμφάνισής τους κυμαίνονται από το 1260 μέχρι και το 1289. Ωστόσο, ο ακριβής χρονολογικός προσδιορισμός τους δεν είναι δυνατός. Εξίσου δύσκολη είναι και η καταγραφή του τόπου εμφάνισής τους, καθώς οι σχετικές αναφορές ποικίλλουν μεταξύ της Φλωρεντίας το 1280 και της Πίζας το 1286.
Το Μεσαίωνα, η Βενετία υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα παραγωγής γυαλιού, διαθέτοντας παράλληλα μια ισχυρή συντεχνία τεχνιτών κρυστάλλου. Ως εκ τούτου, συγκέντρωνε τις καλύτερες προϋποθέσεις προκειμένου να καταστεί επίσημα η πατρίδα της παραγωγής γυαλιών.
Όμως, η πόλη στην οποία άνθησε πραγματικά το εμπόριο γυαλιών στα μέσα του 15ου αιώνα ήταν η Φλωρεντία. Από το 16ο-17ο αιώνα το μονοπώλιο της ιταλικής πόλης έσπασε. Αυτή τη χρονική περίοδο άρχισαν να παράγουν γυαλιά η Γερμανία, η Γαλλία και η Ολλανδία. Σε κάθε περίπτωση, η ζήτηση των γυαλιών εκτινάσσεται ύστερα από την εφεύρεση της τυπογραφίας από τον Ιωάννη Γουτεμβέργιο το 1454, οπότε τα βιβλία έγιναν προσβάσιμα σε όλους. Άνοδος στο εμπόριο των γυαλιών σημειώθηκε και κατά το 17ο αιώνα, με την έκδοση των πρώτων εφημερίδων.

Η ζωή πριν

Από την αρχαιότητα ήταν ήδη γνωστό ότι το κυρτό γυαλί είχε την ιδιότητα να μεγεθύνει τα αντικείμενα. Ένας φακός που προσιδιάζει με μεγεθυντικό, κατασκευασμένος από ορυκτό κρύσταλλο, εντοπίστηκε από αρχαιολόγους κοντά στη Νινευή της Ασσυρίας. Πρόκειται για την παλαιότερη ανακάλυψη μιας τέτοιας εφεύρεσης. Σε ορισμένες πηγές γίνεται αναφορά στους μεγεθυντικούς φακούς, στην Αίγυπτο του 5ου π.Χ. αιώνα. Σύμφωνα με άλλες, αντίθετα, δεν έχει καταγραφεί κάποιου είδους βοήθημα όρασης την εποχή των Αιγυπτίων, των αρχαίων Ελλήνων και των Ρωμαίων.
Οι ιστορικές μαρτυρίες από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κάνουν λόγο για σκλάβους που διάβαζαν μεγαλόφωνα στους ευγενείς με αδύναμη όραση. Ο Σενέκας αναφέρει πώς κατάφερνε να διαβάζει χρησιμοποιώντας μια γυάλινη σφαίρα που τη γέμιζε νερό. Ο Νέρωνας είχε στη διάθεσή του ένα σμαράγδι, που τοποθετούσε κοντά στο μάτι του για να βλέπει σε μεγέθυνση τους μονομάχους στο Κολοσσαίο (σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Νέρωνας το χρησιμοποιούσε για να φιλτράρει το φως του ήλιου).
Αναφορές υπάρχουν και για την Κίνα, σύμφωνα με τις οποίες οι Κινέζοι πριν από 2.000 χρόνια χρησιμοποιούσαν γυαλιά. Στην πραγματικότητα, είχαν δημιουργήσει ένα είδος «φυλαχτού» για να προστατεύουν τα μάτια τους από τις «κακές δυνάμεις».
Πριν από την εφεύρεση των γυαλιών, στη μεσαιωνική Ευρώπη, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού συγκροτούσαν αγρότες, που διαβιούσαν εγκλωβισμένοι στον αναλφαβητισμό και τη δεισιδαιμονία. Συνηθέστατα, οι παθήσεις εκλαμβάνονταν ως θεία δίκη και τιμωρία για πράξεις του παρελθόντος που επιτέλεσαν οι ίδιοι οι πάσχοντες ή οι πρόγονοί τους. Επομένως, δεν έπρεπε να επιχειρηθεί η απαλλαγή από αυτές. Η θέσπιση των πανεπιστημίων συνέτεινε όχι μόνο στην αλλαγή του τρόπου σκέψης. Στην περίπτωση που εξετάζουμε ευνόησε το εμπόριο γυαλιών στους κύκλους των λογίων.

Η εξέλιξη

Κατά την πρώιμη περίοδο των γυαλιών οράσεως κατασκεύαζαν τους σκελετούς από ξύλο, κέρατο και κόκαλο. Μεταξύ 16ου - 18ου αιώνα κυκλοφόρησαν δερμάτινοι σκελετοί, που όμως εξαιτίας του ευαίσθητου υλικού τους η διάρκεια ζωής τους ήταν περιορισμένη. Τους επόμενους αιώνες καταγράφεται ποικιλία ως προς τα είδη των σκελετών, καθώς έκαναν την εμφάνισή τους σκελετοί από μπρούντζο, κέλυφος χελώνας, μπανέλα, ατσάλι, ασήμι και χρυσό.
Τη δεκαετία του 1780 ο Βενιαμίν Φραγκλίνος δημιούργησε τα διπλοεστιακά γυαλιά. Στις αρχές του 19ου αιώνα, στην Αγγλία, επικράτησε το μονόκλ, αλλιώς και «δαχτυλίδι του ματιού», το οποίο είχε χρησιμοποιήσει πρώτος ο Γερμανός βαρόνος Philipp Von Stosch γύρω στο 1720. Ο J. F. Voigtländer το λάνσαρε στην Αυστρία, έπειτα έγινε μόδα στη Γερμανία και εν τέλει απαξιώθηκε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, καθώς συνδέθηκε αισθητικά με το γερμανικό στρατό. Τη δεκαετία του '30 έγιναν πολύ δημοφιλή τα γυαλιά ηλίου.
Σήμερα μπορεί κανείς να βρει στην αγορά φακούς γυαλιών από γυάλινους μέχρι πλαστικούς. Διορθώσεις στην όραση επιτυγχάνονται πλέον και με τη χρήση φακών επαφής, ενώ η αποθεραπεία της μυωπίας πραγματοποιείται με επεμβάσεις laser.

© Science Illustrated