Η Ευρώπη Κοσμίδη είναι μια νέα γυναίκα, Πόντια, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αττική χωρίς όμως να έχει βιώσει, η ίδια, τους διωγμούς που υπέστη ο Ποντιακός Ελληνισμός μέσα στον 20ο αιώνα.

Το γεγονός ότι δεν έζησε τον Γολγοθά που ανέβηκαν οι άνθρωποι αυτοί, τις σφαγές αλλά και τους ξεριζωμούς στους οποίους υποβλήθηκαν, δεν την αποστασιοποιεί από τα γεγονότα τα οποία όταν κλήθηκε να διηγηθεί σε τηλεοπτική εκπομπή, ανασύροντας τις μνήμες της οικογένειάς της, το έπραξε με έναν ιδιαίτερα συγκινητικό τρόπο αποδεικνύοντας ότι οι ιστορικές μνήμες είναι ζωντανές και στους νεότερους ανθρώπους.

Τα δάκρυά της όταν μετέφερε τα όσα της είχε πει ο πατέρας και ο παππούς της απέδειξαν ότι η γενιά τον Ποντίων έχει έντονο το εθνικό συναίσθημα και ότι οι άνθρωποι αυτοί που βίωσαν τόσες κακουχίες κράτησαν ως ιερή παρακαταθήκη την εθνική συνείδησή τους και με αυτή γαλούχησαν και τα παιδιά τους.

Η πολιτική μηχανικός και υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος Ανατ. Αττικής με τον Γ. Πατούλη, Ευρώπη Κοσμίδη κλήθηκε να καταθέσει τη μαρτυρία της οικογένειάς της στην πορεία της προς άλλες πατρίδες από το 1919 που η προγιαγιαγιά της με το όνομα Ευρώπη κι εκείνη,, χήρα από το '15, μπήκε σε μια βάρκα στο Ορντού (στην αρχαία ελληνική πόλη των Κοτυόρων) για να μεταφερθεί σε αυτό που νόμιζε η ίδια και ο μονάκριβος γιος της Γιώργος Κοσμίδης – παππούς της Ευρώπης της νεότερης, σωτηρία.

Λόγω του... συνωστισμού, όπως αποκάλεσαν κάποιοι τον πανικό των Ελλήνων, ο μικρός Γιώργος έπεσε στη θάλασσα και η μητέρα του, Ευρώπη στο όνομα και αυτή, τον άρπαξε από τα μαλλιά για να τον σώσει. Και τελικά τα κατάφερε παρά το γεγονός ότι στάλθηκε σε μια ξένη πατρίδα στον μακρινό Καύκασο.

Η ίδια δεν το έβαλε κάτω και παρότι είχε χάσει τα δυο κορίτσια της στον Πόντο, στην πορεία για τη σωτηρία, ανάστησε τον Γιώργο για να ευτυχήσει κι αυτός με τη σειρά του να αποκτήσει 8 παιδιά ένα από τα οποία ήταν ο Σάββας Κοσμίδης, ο πατέρας της Ευρώπης της νεότερης.

Και πίστεψαν οι άνθρωποι αυτοί ότι θα μπορούσαν να ζήσουν μια ζωή ειρηνική εκεί που πήγαν όμως οι «μεγάλοι» της εποχής είχαν άλλη άποψη.

Και το 1949 ξεριζώθηκαν πάλι από εκεί που είχαν φτιάξει τις οικογένειες και τις ζωές τους για να «μεταφερθούν» σε μιαν άλλη πατρίδα πολύ κοντά στο σημερινό Σοχούμι.

Μνήμες ζωντανές ακόμη στο μυαλό του Σάββα Κοσμίδη (εγγονού της Ευρώπης από το Ορντού και πατέρα της Ευρώπης), μικρού παιδιού τότε το οποίο κρατώντας το φουστάνι της μάνας του με το ένα χέρι και ένα σακί αλάτι με το άλλο αποζητούσε τη σωτηρία μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του.

Και έπρεπε να περάσουν 17 χρόνια ακόμη για να αντικρύσουν τη μάνα Ελλάδα οι άνθρωποι αυτοί που ένιωσαν τις καρδιές τους να φτερουγίζουν από χαρά όταν πάτησαν τα ιερά χώματά της, το 1966 σε έναν επαναπατρισμό από τη Σοβιετική Ένωση.

Ήταν Έλληνες, με Ε κεφαλαίο όχι λόγω γραμματικών κανόνων αλλά λόγω της άσβεστης αγάπης τους για την πατρίδα τους παρά τα όσα δεινά είχαν υποστεί!

Και ήρθαν οι άνθρωποι αυτοί στο Λαύριο αρχικά κι ύστερα στο Μενίδι για να φτιάξουν τις ζωές τους και να αποκτήσει ο Σάββας Κοσμίδης τρία κορίτσια. Ένα από αυτά η Ευρώπη που απόδειξε ότι η καρδιά της πάλλεται από εθνική συγκίνηση όταν διηγείται τις περιπέτειες της οικογένειάς της, τις περιπέτειες του Ποντιακού Ελληνισμού στο διάβα των καιρών.

Και ίσως έχει ξεχωριστή αξία το γεγονός ότι οι γονείς της αποφάσισαν να τιμήσουν την προγιαγιά Ευρώπη, δίνοντάς της το όνομά της. Ένα όνομα πέρα ως πέρα ελληνικό. Γιατί οι απόγονοι των Ελλήνων της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας απέδειξαν στην πορεία αιώνων της ελληνικότητά τους.

Η προγιαγιά Ευρώπη δεν έλαβε αυτό το όνομα γιατί οι δικοί της γονείς είχαν κάποια σχέση ή γνώριζαν τη Γηραιά Ήπειρο. Άντλησαν το όνομα από την ελληνική μυθολογία από την ιστορία της Ευρώπης που άρπαξε ο θεός των θεών Δίας, μεταμορφωμένος σε ταύρο. Αυτή ήταν η Ευρώπη των Ελλήνων μέσα από αιώνες ιστορίας που κρατήθηκε ζωντανή παρά τα όσα υπέστησαν εκεί στον Πόντο.

Τα δάκρυα της Ευρώπης Κοσμίδη της νεότερης αποτελούν τίτλο τιμής για τον Ποντιακό Ελληνισμό. Γιατί όταν ένας νέος άνθρωπος δακρύζει και ξεσπά σε λυγμούς μιλώντας για την ιστορία της γενιάς του, είναι ίσως η πιο τρανή απόδειξη ότι η Ελλάδα είναι ακόμη ζωντανή σε πείσμα όλων όσων επιθυμούν να απαξιώσουν τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας παρομοιάζοντάς τους ακόμη και σαν έναν απλό συνωστισμό σε μια αποβάθρα ενός λιμανιού.

Και στην εκδήλωση που διοργανώνει η Ευρώπη Κοσμίδη στις 8 το βράδυ της Τετάρτης στην αίθουσα Cristine της λεωφόρου Πάρνηθος θα υπάρξει μια ξεχωριστή στιγμή αφού σε αυτήν θα τιμήσει τον πατέρα της Σάββα Κοσμίδη, για τα 50 χρόνια επαγγελματικής παρουσίας του στις Αχαρνές αλλά, περισσότερο, για το γεγονός ότι ήταν και παραμένει ένας μεγάλος Έλληνας.

Δείτε εδώ το βίντεο με την κατάθεση ψυχής της δισέγγονης της Ελληνίδας Ευρώπης από τα Κοτύωρα του Πόντου.

• Facebook